Mooi dat je hier zo open over bent! In verband met verlies en rouw ben ik een jaar lang naar de psycholoog gegaan en ik heb daar expres veel over verteld op sociale media, omdat ik wilde laten zien hoe normaal het is om naar een psycholoog te gaan als je ergens mee zit of ondersteuning nodig hebt. Ook heb ik veel gepraat over hoe belangrijk het is om dingen te (blijven) benoemen en dat het bij mensen die rouwen bijvoorbeeld nooit erg is om te beginnen over de overledene. Dat je nooit moet denken: "Oh, ik begin er maar niet over, want misschien denkt hij/zij er net even niet aan." Degene die rouwt heeft de overledene sowieso altijd in gedachten, dus het is nooit een heikel punt om over te beginnen, het is juist fijn om het erover te hebben. Ook wilde ik duidelijk maken dat huilen normaal is en niet erg (je geliefden zijn alle tranen waard!). Niet in paniek raken als iemand begint te huilen, maar gewoon laten gebeuren. Geef iemand een zakdoekje, een glaasje water (helpt heus niet echt, maar het is toch een zorgzaam gebaar) of een schouderklopje en zeg hoe goed hij of zij het doet. Dit laatste werkt misschien ook wel bij depressie. Luisteren en er zijn. En geen goedbedoelde adviezen geven, die komen toch meestal verkeerd binnen. Sterkte met alles, volgens mij doe je het heel goed en evenwichtig!